Over The Duke

The Duke is een deerhound. Correctie: The Duke is mijn deerhound. De bezitsvorm moet echter niet te letterlijk worden genomen: voor The Duke ben ik Zijn Mens.

The Duke, dat is Duke Aengus aka Dukey, Gussie, de jongen, het heerschap, de hertog, zijne hoogheid, 'de grote hond'.
Zo ziet The Duke eruit: groot, mager, langpotig, grijs, ruwharig, ruig. 
The Duke, dat is de Serge Gainsbourg onder de honden. Mooi in al zijn ruigheid. Gelukkig zingt hij niet.

Dit is wat The Duke doet: hij neemt me mee uit voor een wandeling, hij pikt eten van de tafel en hij ligt languit in de zetel. (In Nederland zou hij vermoedelijk op de bank liggen en eten jatten. The Duke is echter op jonge leeftijd geëmigreerd naar Vlaanderen.)

The Duke luistert graag. 
Dat luisteren gaat zo: The Duke loopt slenterend naast me, elke boom en paal verkennend en bevlaggend, en ik praat. Soms ligt hij languit luisterend zen te zijn, met de poten in de lucht. 
The Duke is een goed luisteraar: hij is een kleine freud (nee, geen hoofdletter), maar dan wel een freud die liever zelf op de bank ligt.

Door The Duke krijgen gedachten en ideeën vorm in mijn hoofd.
Uit tijd en geduld wordt veel geboren. Wie geduldig naast een hond aan een boom staat te wachten, heeft tijd om na te denken over de dingen.

En zo gebeurde op een dag wat gebeuren moest: terwijl The Duke de zoveelste vlag uitzette, ontstond het idee van een blog.
Je kunt maar uit je hoofd halen wat er al in zit. Voor De Mens die bij The Duke hoort, is dat de liefde voor de taal en de liefde voor de lach. 
Aan de volgende boom werd dan ook duidelijk: de blog moest over taal gaan en zou pittig en plezant zijn. De Mens heeft ambitie?

Ik weet dat er nog veel bomen en palen zullen worden besnuffeld en bevlagd voor ik alles over taal heb gezegd dat in me opkomt. Maar ik weet ook: The Duke laat me nooit in de steek en er zijn palen en bomen in overvloed.

Geniet van deze blog en laat je sporen achter, net als The Duke.

Kristien, neerlandica